Met een omweg toch in São Paulo aangekomen!

"Gewoon" naar Sao Paulo gaan bleek nog niet zo eenvoudig als ik dacht. Twee avonden geleden was het kantoor van het busstation net dicht toen ik een ticket wilde kopen. En via internet kan het niet zomaar, omdat ik geen CPF heb (een soort Btw nummer). Op het internet was al wel te zien dat er nog maar beperkt aantal bustickets waren voor de 21e. Dus wilde ik gisteren vooraf aan de Jeep safari mijn ticket kopen, maar toen voelde ik mij te beroerd. Dus probeerde we het na de Jeep safari en helaas bleken er toen geen bustickets meer beschikbaar voor Sao Paulo tot en met maandag! Maar wat was ik blij dat Jacob mee was gegaan voor mijn ticket, omdat hij goed Portugees sprak! Zo hoorde hij zeggen dat er nog een andere optie was, namelijk een kaartje koen om naar Taubaté te gaan en om vervolgens daar een kaartje te kopen voor Sao Paulo.

Om 07.15 stond ik geheel paraat op het busstation, om vervolgens om 07.40 uur in de bus te kunnen stappen. Wederom was het weer een prachtige rit en reden we eerst naar Ubatuba, om vervolgens flink de bergen in te rijden. En ook hier waren de uitzichten fenomenaal. De tropische oerwoud omgeving wisselde zich telkens af met prachtige open landschappen. Op een gegeven moment hoorde ik de bus gekke geluiden maken. Het leek wel alsof de chauffeur ineens moeite had met schakelen. Bijna stapvoets reden we de bergen op, om daarna in volle vaart van de berg af over de weg te vliegen. De snelheid waarmee dat gebeurde en bochten waar we doorheen vlogen beangstigde mij een beetje. Wat was ik opgelucht toen de bus een tussenstop maakte! Ik sprak een jongen aan met een backpack op zijn rug,min de verwachting dat hij wel Engels moest spreken. En dat bleek gelukkig ook zo, hoewel hij een Braziliaan was, was zijn Engels uitstekend. Ik vroeg hem of hij wist wat er aan de hand was, waarop hij dit eens ging navragen bij de buschauffeur. En ik had gelijk, er was iets mis met de versnellingsbak, hij kon alleen nog maar in de eerste en in de tweede versnelling. Daarom gingen we in een slakkentempo omhoog, om vervolgens met een noodgang naar beneden te vliegen terwijl de bus in zijn vrij stond. Na contact met het kantoor werd er besloten om door te rijden, er zou een bus ons tegemoet rijden en dan konden we met zijn allen overstappen. Iedere keer weer als de bus met een noodgang in zijn vrij naar beneden denderde zat ik met samen geknepen billen en adem ingehouden verstijfd in mijn stoel. Na een half uur was daar eindelijk de bus die ons tegemoet kwam en kon ik opgelucht ademhalen in de nieuwe bus, die toevallig ook nog eens veel chiquer was.

De overstap in Taubaté naar Sao Paulo verliep prima, net als de busrit. Om 4 uur ontmoette ik dan eindelijk Julia en haar vriendin bij de Subway. We zijn eerst doorgereden naar haar huis in Sao Paulo, waar ik mij heerlijk kon douchen in een schone douche! En haar ouders heb kunnen ontmoeten. Dit zijn werkelijk waar de liefste mensen die ik heb ontmoet! Het was zo gezellig dat ze besloten om met Julia en mij mee te gaan naar Santos, naar hun andere huis. De vader van Julia deed gelijk een avondtour door het prachtige stadjes van Santos. Na afloop zijn Julia, haar broer en ik sushi gaan eten om te vieren dat ik er eindelijk was. De avond werd afgesloten met een drankje op het strand.